جبههٔ حرص اگر چنین گرد ره هوس کشد

آینه در مقابلم گر بکشی نفس کشد

هرزه در است گفتگو ورنه تأمل نفس

پیش برد ز کاروان هر قدمی که پس کشد

سنگ ترازوی وقار میل شکست کس نکرد

ننگ عدالت است اگرکوه کم عدس کشد

آتش سنگ طینتیم شعلهٔ شمع فطرتیم

حیف که ناز سرکشی گردن ما به خس کشد

عهد وفاق بسته ایم با اثر شکست دل

محمل یاس ما بس است نالهٔ این جرس کشد

تا کی از استخوان پوچ زحمت بی حلاوتی

کاش مصور هوس جای هما مگس کشد

رستن ازین طلسم و هم پر زدن خیال کیست

جیب فلک درد سحر تا نفس از قفس کشد

عیب و هنر شعور تست ورنه درین ادب سرا

بیخبری چه ممکن است آینه پیش کس کشد

بیدل ازین ستمکده راحت کس گمان مبر

دیده ز خس نمی کشد آنچه دل ازنفس کشد